Huppelend het nieuwe schooljaar in

Een nieuw schooljaar. De vakantie is voorbij. Hoera. Voor deze twee blijde gebeurtenissen.

8:45 uur. We rijden met de hele muppetshow naar de Scuola Europea, een halfuur verderop. De wekker ging pas om 7:00 uur, rustig wennen dus, want morgen staat hij op 6:15 uur. Alles is relatief.

Onze stuiterbal, die ik intussen de huppelaar zal gaan noemen vanwege zijn inmiddels rustigere, gedoseerde energieke gehuppel, wordt vandaag door zijn nieuwe klasgenootjes in la scuola materna, de kleuterschool, verwacht. Zijn zus gaat naar la scuola primaria, de basisschool, die op hetzelfde terrein een gebouw verderop ligt. De school is vanaf het kleuterjaar tot en met de laatste klas van de middelbare school verdeeld in vijf taalsecties: Italiaans, Engels, Duits, Frans en Nederlands.

Eerst naar de materna. La bella rent enthousiast voor onze huppelaar uit naar haar oude kapstok. ‘Hier kun je je spullen hangen!’ Haar missie: haar broer volledig geïnformeerd met alles wat zij daar de afgelopen anderhalf jaar geleerd heeft, in zijn nieuwe klas afleveren. Check.

‘Waar wil je je tas hangen, je tandenborstel, beker en tandpasta zetten, je sloffen en je laarzen opbergen, en je poncho hangen?’ stel ik de vraag open in een poging hem een keuze te geven in plaats van een idee op te leggen.

‘Wil je je jas op mijn oude plek hangen?’ gaat zijn zus er vol overgave kort en krachtig overheen.

Ik loop de hele kapstok langs en wijs hem nog op de namen van de kindjes en hun tekeningen, die onder de kapstok en boven het bankje dat eronder staat, geplakt zijn. ‘Wil je naast hem? Of naast haar? Of haar?’ probeer ik zijn keuzemogelijkheid nog verder te belichten. Maar het indringende advies van zijn zus heeft hij al in zijn hoofd geplant. Zijn jas hangt waar de hare hing. Sloffen waar de hare stonden. Alles op haar oude plek. Girlpower. Of broederliefde. Of allebei?

Met een vrolijk ‘Goedemorgen allemaal!’ verstoren we het opstartritueel van de Nederlands-Belgische sectie. Achterin zijn zeven kindjes van de materna 2, de tweede kleuterklas, om 8:45 uur de dag begonnen in voorbereiding op drie nieuwe maternagenootjes. Zeven vijfjarige kindjes kijken ons aan. De een nieuwsgierig, de ander voorzichtig blij, eentje nog wat verlegen, kortom: allemaal unieke minimensjes. Ze zijn geen compleet vreemden voor ons en wij niet voor hen, want zij zaten vorig jaar allemaal met la bella in materna 1-2. Onze grote kleine kanjer komt materna 1 vormen. Ja, hij, in zijn eentje! En ik heb de eer klassenmoeder te mogen zijn van zijn klas. Hij huppelt, ik maak een vreugdedansje. De juf vertelt hem: ‘Jij mag naast de oudste van de materna plaatsnemen. Hij gaat, samen met een paar andere kindjes, voor je zorgen.’ Ik maak me absoluut geen zorgen, onze huppelaar is heel kalm en straalt nieuwsgierig vertrouwen uit. Dat komt wel goed, dus we nemen vlot afscheid om plaats te maken voor twee nieuwe kinderen. Nadat de juf met ‘Krijg ik nog een knuffel van je? Want vandaag is het echt afgelopen in de materna en ga je naar de primaria’ afscheid neemt van la bella.

De directrice spreekt alle ouders van de nieuwe primariakinderen aan om de gymzaal in te komen. Daar staan drie rijen dik kinderen van de primaria en hun leerkrachten uit de vijf secties klaar voor de nieuwe welkomstceremonie. Nadat in vijf talen een welkom van kinderen aan kinderen is uitgesproken, zetten ze een lied in, waarbij zelfs veel anderstalige kinderen in het Nederlands het refrein meezingen, met een gezicht van ‘ik snap geen hout van wat ik nu sta te zingen’. En ik vind dit zo bijzonder. Het ladila-achtige refrein wordt luidkeels door iedereen ingezet. Ik knijp la bella, die voor me zit, zachtjes in haar schouder. Dit doen ze allemaal voor haar en haar klas- en jaargenootjes. Voor het eerst op deze school deze welkomstceremonie en ik vind het nu al een succes. Misschien hebben de kinderen zelf geen idee van de waarde van hun gebaar. Maar ik voel een bronnetje ontroering in mijn ogen opborrelen. Dit is zo’n moment waarop mijn moeder vroeger tegen mij gezegd zou hebben: ‘Ik spreek je nog wel, als je zelf kinderen hebt!’ wanneer ik aan de haal ging met haar oprechte ontroerde-moedermomenten. Ik bel je snel, mam.

La bella’s nieuwe juf zoekt naar haar vier leerlingen van primaria 1. ‘Jou zocht ik nog!’ zegt ze tegen la bella als we haar op weg naar het nieuwe schoolgebouw ontmoeten. De juf wil haar een hand schudden, maar la bella pakt haar hand en loopt onbezorgd hand-in-hand met de juf mee naar haar nieuwe klas. La bella heeft haar vertrouwen al in haar handen gelegd. Ze was immers al een keer gaan wennen bij haar nieuwe juf voor de zomervakantie. Ook haar laten we vol vertrouwen achter op school.

Vier uur later stapt la bella als eerste uit de bus. Haar vlecht losjes uitgezakt, haar rode rugzak met gele buskaart op haar rug. Ze geeft de rugzak meteen aan mij af. Onze huppelaar verschijnt vijf kinderen later in het trapgat naar buiten. Hij ziet er moe, rustig en blij uit. Groene rugzak op zijn rug, vastgegespt van voren. Die houdt hij gewoon om. De twee muppets hebben samen de busreis van drie kwartier naar huis gemaakt. Kanjers zijn het.

Twee handjes aan de wandelwagen lopen mee de berg af, naar huis. En vertellen. ‘Ik ben te blij!’ zegt la bella. Even later wordt dit overtroffen met ‘Ik ben superdesuperdesuperblij! Ik wil niet meer naar de materna.’ ‘En dat hoeft ook niet’, reageer ik kalm maar opgetogen. ‘Daar zit je broer nu!’ En op de vraag aan hem of het leuk was, zegt hij duidelijk ‘Ja.’

Thuis ondervraagt la bella haar broertje tijdens de lunch: ‘Waarom sliep je op je andere school?’ Ze doelt op het afgelopen jaar waarin hij naar de internationale crèche ging.

‘Omdat de juffrouw dat vroeg,’ bijt haar broer haar toe. ‘En ik luisterde naar de juf. Ik deed alles wat de juffrouw wilde!’ Er klinkt verontwaardiging door in zijn stem.

‘Soms moet je ook gewoon je eigen gang gaan.’

Ik onthoud mij intussen van enig commentaar. Daar krijg je de leukste dialogen van, is mijn ervaring.

Later vraag ik hem: ‘Wat heb je op school gedaan, schat?’ Terwijl hij er rustig over nadenkt, kan zijn zus niet wachten om namens hem het hele verhaal al te gaan vertellen. ‘Hij heeft buiten gespeeeeeeld,’ begint ze het verhaal met een lange uithaal op het eind. Maar daar wordt het manneke boos en teleurgesteld van: ‘Nou hoor, Bella, dat wou ik geheimhouden voor mama!’ ‘Waarom wou je dat geheimhouden voor mama?’ vraag ik, terwijl ik zo neutraal mogelijk probeer te klinken ondanks mijn verwondering. ‘Dat moest ik geheimhouden van de juffrouw,’ zegt hij.

Yeah. Right.

Het nieuwe schooljaar is begonnen. We hebben allemaal genoeg te leren. Met of zonder juf.