Stings A Brand New Day
leidt me ritmisch naar mijn les Italiaans. Helaas niet met broerlief aan het
stuur met een auto met open dak, zoals de allereerste keer dat dit nummer voor
mij uit de boxen baste. Maar die zomerse herinnering van al bijna mijn halve
leven geleden komt elke keer bij dit nummer opborrelen. Een heerlijk zonnig,
vrij gevoel.
Zoals elke lesavond, twee keer per week, zijn de muppets thuis met alleen de andere helft
van het managementteam. Daarvóór halen we hen samen van de bus, dan knuffelen,
kussen en kletsen we over ‘Hoe was je lange dag op school?’, terwijl we hand-in-hand
de heuvel af naar huis hobbelen. En dan ben ik ervandoor.
Mijn lerares vertelt in de les over 25 april. Dan is het Festa della Libertà, feest van de
bevrijding in Italië. In 1945 werd Italië die dag bevrijd van de Duitse
bezetting. Tegelijkertijd kwam aan het fascistische regime van Benito Mussolini
een einde. Daarvoor hadden i partizani,
de partizanen, gezorgd, nog voordat de geallieerden arriveerden. Vrijheid en
democratie konden weer zegevieren in Italië.
Mijn klasgenoten en ik vertalen in de les de tekst van het
partizanenlied, Bella Ciao,
en onze lerares laat het ons een aantal keer horen. Een strijdlied, voor de
vrijheid van de toekomstige generatie die na de strijders in vrijheid mag
leven.
 |
| Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Bella_ciao / Website LSP/MAS - Socialistische strijdliederen |
In ons beste Italiaans voor dit moment, voortdurend
verbeterd door onze lerares, vertellen mijn Franse, Griekse en Burkinese
klasgenoten en ik daarna om de beurt over onze nationale feestdagen in ons
thuisland. Ik vertel over de nationale Dodenherdenking op 4 mei met de twee
minuten stilte en de nationale viering van de bevrijding op 5 mei met de
bevrijdingsfestivals door ons hele Nederland.
Volgens mijn lerares kunnen Italianen geen twee minuten stil
zijn. Zelfs geen minuut.
Ik leg haar uit hoe waardevol het is dat degenen die voor
ons hebben gestreden, worden herinnerd, en ook dat we de dag daarna vieren hoe
dankbaar we zijn dat we in een vrij land leven. Die twee dingen, hand-in-hand.
Voordat ik er erg in heb, sta ik plechtig met de hand op
mijn borst Wilhelmus van Nassouwe te
zingen. Volgens mij heb ik het nog nooit zo zuiver en recht uit mijn hart gezongen.
Al zijn er maar weinigen die dat kunnen verifiëren. Dat hoeft ook niet.
Twee vrolijke Franse vrouwen volgen al dansend en zingend het voorbeeld met hun uitvoering van de Marseillaise.
Muziek verbroedert (in dit geval: verzustert).
Als Nederlander in het buitenland ben ik me steeds meer bewust
waar ik vandaan kom. En wat dat betekent, dat ik Nederlander ben. Wat het
betekent om te kunnen zeggen en doen wat je denkt en wat je wilt. En wat je
daarvan aan je kinderen mee wilt geven.
Sting leidt me terug naar la casa. Voor een boterham met salami
picante spalmabile, smeerbare
pikante salami. En daarna een boterham met sandwichspread, van Hollandse bodem.
Verbroedering hoort ook in onze keuken thuis.
De zon zakt stralend achter de bergen.
En morgen is het weer A
Brand New Day.
