Feestjes als hoogtepunten zijn geen referentiekader voor het dagelijks leven. Een open deur, maar ik mocht me dat van de week weer realiseren. Jammer, hè?
Pas had ik een feestweekend: in mijn eigenste uppie vliegen naar Nederland om te feesten op het leven van twee vriendinnen, met eten (lees: vette loempia’s, satésaus, frites met veel te veel typisch Nederlandse snacks, ik ben ook maar een mens), drinken (lees: een groot glas Kriek!) en uitbundige dansjes, allemaal dingen die ik gemist heb, net zoals het weerzien van nog meer geliefde vrienden. De luxe! Uitgedost in stijl dansen in een scala (lees niet: het Milanese Scala) aan disco-lights, alle foute dansmoves uit de kast halen en het hardst meebrullen bij de tekst die ik wel ken om al de tekst die ik niet ken, weg te la-la-la-en.
Aan het eind van het weekend blikten we met duffe koppies aan de tuintafel in de Hollandse lentezon terug op een heerlijk geslaagd feest, en vooruit op wat er zou kunnen komen. En voor het eerst in mijn ‘expat carrière’ sprak ik het uit: ‘Ik hoop dat ik geen al te erge emotionele kater heb!’ Waarop de vraag volgde: ‘En hoe komt dat bij jou, die emotionele kater?’
En ik wist dit te benoemen: Als ik in de afgelopen expatjaren een feestelijke, fijne tijd had gehad met familie of vrienden, besefte ik een paar dagen later altijd weer wat ik miste. Wie ik miste. En had ik een behoorlijke emotionele kater. Wat betekende dat ik twee dagen na de high van de fijne tijd in emotionele kreukels lag met tranen die niet te stoppen waren en een neerslachtig gevoel dat elke vezel in mijn lijf overnam. Waar ik dan grotendeels in mijn eentje tegen vocht. Of ik probeerde die kater weg te stoppen. Ik had tenslotte net een superfeest of fijne vakantie gehad. Dus ik moest me niet aanstellen, vond ik. In weerstand tegen mijn gevoel.
Laat ik vooropstellen dat het scheelt dat ik geen drank nodig heb om uit mijn dak te gaan. Sterker nog, dat maakt die emotionele kater ook een fysieke kater en dat schiet voor geen meter op. Al moet ik zeggen dat het gemakkelijker zou zijn om drank de schuld te geven van mijn emo’s in plaats van onder ogen te zien wat het gevolg is van de keuze die we hebben gemaakt om het avontuur met ons gezin op te zoeken en ons onder te dompelen in de nieuwe taal en cultuur van een ander land met nieuwe mensen om ons heen. En dat avontuur na de tijdelijke drie jaar ook nog even te verlengen.
Dus die emotionele kater wordt niet veroorzaakt, doordat ik het niet goed zou hebben in Italië. Ik neem alle ruimte om te genieten van wat en wie er hier ook zijn en hoe goed ik het daarmee heb: de ontdekkingen van het nieuwe leven in Italië, de nieuwe mensen uit alle Europese windstreken en daarbuiten, het heerlijke eten waar je de zon in proeft, de nieuwe taal met al haar passies en emoties, het gemoedelijke leven. Kortom: La Dolce Vita.
Al dacht ik eerst dat als ik te veel toe zou geven aan wat en meer nog wie ik mis uit Nederland, er geen ruimte meer zou zijn om te genieten van hier. En nu weet ik dat het en-en is.
Gelukkig worden er liedjes gemaakt waarin wordt gefeest en genoten, en waarin ook wordt afgezien, met herinneringen aan mooie momenten en oeverloos gemis. Sterker nog, er zijn liedjes waarin dolende zielen verre reizen maken en grootse en meeslepende ontberingen doorstaan om los te komen van geliefden die vervolgens in hun gedachten dichterbij zijn dan ooit. Met een sausje van Italiaanse passie door een stoere Italiaan met een baardje klinkt dat dan zo: Marco Mengoni – To ho voluto bene veramente. Mijn emotionele kater kan zich er helemaal in uitleven. Ik geef me eraan over.
En die overgave, dat vind ik nu een heerlijk gevoel. Me overgeven aan een moment en er alles uithalen wat erin zit. Uit het leven in Nederland en in Italië. Voluit leven! Dat herinnert me eraan dat dat meer mag en kan. Ook dichtbij huis. Thuis een extra dansje maken met de muppets. Of mijn lief een extra lieve (lees ook: lekkere, geile) blik toewerpen. Er is namelijk geen enkel ander moment om echt tijd met elkaar door te brengen. Of het nu in Nederland is of in Italië. Het is altijd nu nu nu.
De enige zekerheid die je hebt, is nu. Nu schijnt de zon. Absorbeer die stralen, geniet, feest en zorg dat je wat te missen hebt.
