Als in een minuut een miljoen emoties passeren, maakt mij dat monddood.
Dan pak ik mijn pen. Soms vloeien woorden makkelijker uit blauwe inkt dan uit een bloedend hart. Overlopend van troebele tranen, maar ook van glinsterende gedachten, van schampere schuldgevoelens maar ook van vooruitziend verheugen.
Jij en ik, wij wisten allebei dat dit moment ooit zou komen. Oneindige mogelijkheden komen ooit ten einde. Maar wij dachten tot dan in samen, in nog wat jaren erbij. We waren goed op weg.
Uiteindelijk heb ik onze weg eerder opgebroken. Werk in ontwikkeling. Mijn pad leidde het afgelopen jaar vaak naar Nederland. Ik breidde in die tijd mijn management uit. In Varese, Milaan, Kerkrade en Simpelveld. Klassen vol, naast mijn eigen kinderen. Met Nederland als altijd veilige liefdevolle thuisbasis, Nederland als dwaalspoor, Nederland als tussenstop.
En ondertussen kus jij mijn ochtend wakker met verse zonnestralen. Of ik nou thuis ben bij jou of thuis in mijn kikkerlandje, jouw zonnige zijn reikt overal naar me uit. En geeft me de energie en het vertrouwen om door te gaan, om van thuis naar huis en weer terug te gaan.
Thuis is al reizend een rekbaar begrip geworden.
La casa alla Via dei Tigli is leeg. De muppets hebben iedere holte voor een laatste keer gevuld met een echoënde uitroep: ‘Dag huis, dahaag huis!’
Onze kersverse kleuter wilde op weg naar onze tussenstop als eerste naar huis. Hij huilde daar de eerste keer, hij kroop, hij liep en hij groeide op alla Via dei Tigli. ‘Maar lieverd, ons huis is leeg. Alles zit in dozen, totdat we in Helsinki een huis vinden.’ De muppets hebben alle drie hun eigen doos gevuld, als een schatkist, met auto’s en knuffels, met Lego, stiften en boeken, met de atlas en spellen. Dozen die propvol staan te popelen om van een nieuw huis een thuis te mogen maken.
Thuis is cappuccino voor crèche-openingstijden. Thuis is pasta alla carbonara voor la Bella. Thuis is Restaurant Jammie Jammie met onze eigen ober. Thuis is zelfgemaakte cruesli met maplesirop, bonenschotel als ik ziek ben, venkel met geitenkaas. Thuis is ricotta-pistacchio-brioche. Thuis is prosecco met prosciutto. Crudo. Thuis is vijf bedjes bij vrienden als onze eigen bedjes al opgedoekt zijn. Thuis is ontbijtje bij de Hema. Thuis is liggen op een picknickkleedje starend naar de Hollandse hemel. En thuis is ook swingen en dansen op Sunny Days van Armin van Buuren. Een bootje verankerd in woelige wateren.
Thuis is een groeiende plek in mijn hart. En haar wortels spreiden zich steeds een stukje verder uit over de wereld. In de veilige, vertrouwde armen van je lief, terwijl de spanning en het avontuur van een nieuwe minnaar lonkt.
Ik heb de laatste maanden oneindig van je genoten. In de wetenschap dat niets oneindig is.
Maar saying goodbye sucks.
Laten we dat oneindig uitstellen.
Tot ooit.
Nähdään Helsingissä.
Sweet goodbyes - Krezip
