Lieve goed-genoeg-moeders, eentje in het bijzonder!
Als je nog geen moeder
bent, kun je geen zinnig woord zeggen over hoe je als moeder zult zijn. Hoe je
zult zijn op elk moment in je moederschap. Al wordt er van alles over
geschreven en doe je er als moeder-in-wording alles aan om je voor te bereiden.
Je leest erover, je ziet wat andere moeders doen en je laat je inspireren. Helemaal
prima, natuurlijk.
Maar ja, als je moeder
bent, mag je alle gedachten die je had over hoe je zou gaan zijn (en niet bent,
of niet altijd bent), lekker loslaten. Heerlijk!
Je weet namelijk niet
wat de never ending
verantwoordelijkheid voor een muppet met je doet. En met je mate van
relaxedheid. Je weet niet wat de hormonen in jouw lijf met jou doen. En de schijnbaar
oneindige reeks aan gebroken nachten. En je chronische moe(der)heid. Welke uiteenlopende
gevoelens je ontmoet in je moederrollercoaster.
En hoe je deze rollercoaster wilt
blijven besturen. Terwijl je het soms heel hard uit wilt gillen. Van pure
blijdschap en liefde, maar ook van onmacht en onwetendheid.
Je weet niet wie het
kind is dat je krijgt. Je weet niet hoe de interactie zal zijn tussen jou en
deze kleine wereldburger. Je weet niet wat dit doet met je relaties. Op de
eerste plaats die met de vader van je kind. Maar ook vooral met je moeder. En
je broer of zus. Met je vrienden. Met je neven en nichten.
Jouw verhalen zijn
herkenbaar. Vooral van de tijd dat wij ons eerste kind hadden. Niet dat zij
zorgintensief was, wel omdat ik ook perfect wilde zijn. En het zorgen voor die
kleine muppet best intensief vond. Daarom had ik behoefte aan rust in mijn
hoofd vol gedachten. Ik probeerde dat te creëren met structuur, orde en overzicht.
Om voorbereid te zijn op datgene waarop je je uiteindelijk niet kunt voorbereiden:
een life changing event.
Moederschap, het is één
groot ervaringsavontuur: ervaar maar hoe het is! En leer ervan. Over jezelf. Leer
hoe kwetsbaar je bent. En hoe krachtig. Omdat je regelmatig valt en net één
keer meer opstaat. Over hoe je nieuwe keuzes gaat maken. En dat elke situatie
een andere keuze vereist. Wellicht niet die keuze die je in je — intussen
overboord gegooide? — ideaalbeeld als moeder-in-wording had.
Jij bijvoorbeeld wist
niet dat je een vrolijk en zorgintensief meisje zou krijgen. En dat je nog
extra werd uitgedaagd in je onafhankelijkheid door zelf zorg nodig te hebben.
Dat je extra handen zou nodig hebben. Letterlijk.
Zou het niet geweldig
zijn als alle moeders in spe zich kunnen voornemen om moeder-op-maat te worden?
Te doen wat nodig is als het kind er is? Te laten ook. En vooral te vragen om
hulp als dat nodig is. Niet alleen wanneer er een zorgintensief kindje wordt
geboren, maar überhaupt omdat zo’n eerste jaar met een piccolino gewoon zwaar kan zijn. Fysiek, emotioneel, sociaal. En
dat het allemaal oké is? Goed genoeg ook.
Intussen ben ik sinds negen maanden moeder van de derde muppet. Nog steeds een achtbaan. Maar ik geniet er bewust volop van. Ik kan veel meer relaxen. En genieten, zoals iedereen je toewenst te doen (vooral degenen die dat wellicht niet genoeg gedaan hebben?). En ik kan lekker loslaten dat niet alles perfect hoeft te gaan. Meestal dan.
http://www.bloglovin.com/blog/13627089/?claim=7v3hnk73abq
