Post van Suus: Sorry

Wat een blijheid: de einde-van-de-zomer-editie van Mama’s management wordt voorzien van een heus gastblog! Mijn lieve en grappige nicht Suzanne schrijft over al het grote en kleine moois in haar leven in Nederland en in haar moederschap van lieve en mooie Evi (die door vroeggeboorte zorgintensief is). Aangezien we nogal wat met elkaar gemeen hebben,  zoals onze naam, de liefde voor bloggen en de Nederlandse taal, en de pogingen tot creatief moederschap, schrijven we elkaar af en toe een brief. Of mail. Of blog. En die mogen jullie dan lezen. Na mijn aftrap in maart http://mamasmanagement.blogspot.it/2015/03/post-voor-suus-lieve-goed-genoeg-moeder.html volgt nu haar eerste blog in ‘Post van Suus / voor Suus’.

Geniet lekker mee! 

Mijn peuter van twee heeft een lievelingswoord: “Sorry.” Voordat je denkt dat ik haar enorm goed opgevoed heb, laat me je uit de droom helpen. Dat ze ‘sorry’ kan zeggen, berust volgens mij vooral op een klein misverstand.

Het zit zo. Een paar weken geleden had ik een typisch gevalletje niet-zo-slim-van-mama. Ik had kindlief gezegd dat we naar buiten gaan, maar besloot dat mijn timing niet echt handig was. Ik veranderde van gedachten en zette haar in haar kinderstoel aan tafel. Gekrijs en gebrul uiteraard. “Buiten! Buiten!” En gelijk had ze, beloofd is beloofd. Dus ik keek haar aan, en zei iets in de richting van:” Oeps, foutje van mama. Sorry schatje, we gaan naar buiten.” En toen was het goed.

Eenmaal buiten zat ze triomfantelijk in de wagen. En om de paar seconden riep ze naar willekeurige voorbijgangers: “Sorry!” Met een grote glimlach, dat wel. En ik herhaalde steeds zachtjes, met een rood hoofd: “Het is oké schatje, je hoeft geen sorry te zeggen.” Ik dacht dat het wel over zou gaan, maar je raadt het al, dat ging het niet. Ergens heeft ze wel begrepen dat het een woord is dat hoort bij iets dat niet goed gaat. Maar blijkbaar denkt ze dat het net zoiets is als ‘oeps’, haar vorige lievelingswoord. Dus of er nu iets valt, iemand boos doet op tv, ze een vieze luier heeft, of ze haar boekje kwijt is… “Sorry!” is haar favoriete uitroep. Hoe ga ik me hier uit redden?

Ik heb een kleine papegaai. Als ik dat zeg tegen haar, voegt ze daar overigens een enthousiast ‘iejadeeja!’ aan toe. En waarschijnlijk ben ik niet de enige die haar kind een papegaaitje noemt. Wat is eigenlijk het Italiaanse woord voor papegaai? Alle ouders die mij zijn voorgegaan, herkennen de fase van het napraten wel (wanneer houdt die eigenlijk op?). Ik hoor de hele dag mezelf. Soms is dat grappig, zoals bij ‘oeps’ en ‘o jee’, en ‘goed gedaan’. Soms dus wat ongemakkelijk, zoals bij het constante gesorry.

Ik dacht dat ik mijn lesje wel geleerd had. Tot we gisteravond aan tafel zaten. Het was een knoeiboel met een vingerverfschilderij van chocoladevla. Nu kan ik veel hebben wat dat betreft: aangezien eten bij haar nogal een issue is, ben ik allang blij als er ook maar iets die mond ingaat, maar het hele bakje op de grond vind ook ik nét wat te heftig. Er floepte een ‘oh shit’ uit mijn mond. Ik zou zweren dat ik fluisterde. Maar de dame in kwestie heeft een goed gehoor. Met trots gezicht en uit volle borst proclameerde ze: “Sjit! Sjit!”.

Hopelijk niet haar nieuwe lievelingswoord.


Nu ben ik natuurlijk heel benieuwd of jouw kinderen ook lievelingswoorden hebben. En in welke taal die dan zijn. En hoor je jezelf weleens terug? Kom maar op met die verhalen!

Kijk ook eens op suzannestruiksma.nl voor meer mooie, ontroerende, grappige en persoonlijke verhalen van Suzanne.