We gaan op vakantie en
nemen mee… drie kinderen en een vouwwagen en
wat-daar-ook-alweer-allemaal-in-moet. Voor dit laatste is sinds de oprichting
van het management de kampeerpaklijst in het leven geroepen. Die behoefte
ontstond bij mij na de geboorte van la
bella. Ik wilde niet met een hoofd als een zeef (of was het nou een zeverig
of een zweverig hoofd?) steeds weer bij die andere ouder in opleiding moeten
navragen of hij het speentje/de luiers/de tuitbeker al gepakt had. Maar gewoon
lekker afstrepen wat er al verzameld is.
Twee weken voor de
geplande vakantieweek duikel ik versie zomer 2013 op. Die mag wat geüpdatet worden
met een muppet verder die ook nog net aan het kruipen is. Babyuitzet en wat
extra vouwwageninboedel toevoegen aan de lijst: check! Maar verder is de inhoud
niet veel anders dan voor pakweg een vakantie naar Ameland. Het betere
inpakwerk kan beginnen.
De dag voor gepland
vertrek brengen we door met pakken. Maar het voelt als inpakken tussen de
bedrijven door. Bedrijven zoals: entertainmentbedrijf Duplo & co voor de
gebroeders muppet, baristabedrijf Capu
alla casa voor het gehele managementteam (het is tenslotte toch al een la dolce vita vakantiedag), fruit- and
funmomentjes voor het hele gezin en busbreng- en -ophaalservice voor la bella.
Door de jaren heen is het
glashelder geworden: iedere keer tijdens het pakken – of het nu voor een
weekend naar familie was, toen we nog in Nederland woonden of nu hier als we
langere reizen maken – kom ik tot een moment waarop ik denk: ‘Ik geef het op!
Waarom doe ik dit? Haal mij hier weg! Sop het lekker op. Allemaal.’ Maar de
grap is dat ik deze gedachten wel heb, maar het nooit heb opgegeven, me af heb
laten voeren of iemand de natte dweil heb toegeworpen. Al zou dat best eens leuk
zijn. Nee, altijd komt er een eind aan dat eindeloos lijkende pakken. Er is
altijd een moment te midden van alle chaos dat alles toch is verzameld en ingepakt
in koffers, kratten, zakken en handtassen. En dat dit boeltje op
wonderbaarlijke wijze in de auto past. Of zichzelf ertussen propt. Dus doordat
ik dat nu weet, begin ik bij de eerste ‘ik geef het op’-gedachte al inwendig om
mezelf te grinniken.
Om de spirit er lekker in
te houden, is een hoogtepunt van de bedrijvigheid om samen met la bella en il piccolo più grande de kampeerpaklijst af te werken. Wat gaat er allemaal in hun koffers?
En wie gaat dat erin doen? Zijzelf natuurlijk! Zodat ze zelf leren wat er
meegaat in zo’n weekje vakantie en hoeveel ze van alles nodig hebben. ‘Haal
twaalf onderbroeken uit je klerenkast.’ Check. ‘Vijf shirts met korte mouw.’
Dubbel check. ‘Wil je even meegaan, mama?’ ‘Natuurlijk, schat!’ De beste workouts voor la mama, op en neer van de koffer in de kamer bij de computer naar
de slaapkamer van de muppets. Het zijn de kleine dingen die het doen. De kids
oefenen intussen lekker met tellen. Onze stuiterbal begint zijn zus ongemerkt
al aardig bij te benen. En allebei kunnen ze zelf hun kledingkeuzes maken. Ook
leuk. La bella maakt dit keer al
setjes: dit rokje moet bij dat shirt. Het moet niet gekker worden. Ik zal er
maar niet bij vertellen dat mijn berenkleedje en postpapier een week voor
vertrek al bij mijn ouders op de eetkamertafel klaar lagen, vroeger.
Dagelijks
zijn we als gezin vooral bezig met wat er op dat moment mag gebeuren. Daarom zoeken
we pas op de avond voor vertrek een camping. In tegenstelling tot in mijn vroegere
dromen. Daarin bereidde ik vakanties voor, zoals in het kinderloze tijdperk:
met het bestuderen van de reisgidsen een beeld krijgen van de prachtige
omgeving waar je naartoe gaat en op basis daarvan een uitgekiende keuze maken voor
de camping. Life with three muppets is
different. Ook leuk en luchtig, en anders! We maken een selectie van drie
campings. Volgens het principe: zorg dat je naast een plan A ook een plan B en
C hebt. Belangrijk, in Italië.
De weersverwachtingen van
ons gewenste vakantiegebied zien eruit als grijze wolkjes. Tien zalige minuten
spelen we met het idee om toch zondag te gaan in plaats van zaterdag, morgen.
Het idee van een dag ‘over’ voelt zo aanlokkelijk. Zo’n dagje in een soort
luchtbel van niks. Een positieve invulling van het idee van ‘Ik geef het op!’
Gewoon adempauze creëren en vooral zorgen dat we die tent niet kletskliedernat moeten
opzetten. Bij nadere bestudering blijken de wolkjes en temperaturen niet
boosaardig genoeg om ons thuis te houden. Maar toch: het besef dat we altijd
een keuze hebben wanneer we vertrekken, geeft een vrij gevoel van rust.
Intussen
is het management met haar muppetshow op vakantie geweest. Prachtige plaatjes
geschoten aan de Italiaanse kust van Ligurië, bij Cinque Terre. Een
aanbeveling. De muppets hebben genoten van zon, zee, strand, zand, zwembad en
speeltuin. En nu is het management zelf nog meer aan vakantie toe. Liefst met
het hele managementteam. En een goeie masseur. Een leuke cocktailshaker ook.
Een lief lachende kussenopschudmevrouw. Een zwoele Italiaanse barista, die elke cappuccio van een ander leuk word-ik-blij-van-figuurtje, in het
melkschuim dan, voorziet. En last but not least een goeie entertainer/ interieurverzorger/
casalinga/ cuoco/ praatjesmaker die alla
casa de boel een beetje leuk draaiende houdt. Zodat, als het team helemaal
geknepen, geshaket en opgeschud terugkomt van vele cappuccinomomentjes, dit
team gewoon met opgefriste lei kan beginnen. Lijkt me fijn, om even bij weg te
dromen.
En nu weer: https://www.youtube.com/watch?v=TB54dZkzZOY.
Buona
vacanza a tutti!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten