Willetjes en welletjes

‘Welke jurk zal ik vandaag aandoen?’, vraagt la bella aan haar stuiterbroer. Dat doet ze zeker niet dagelijks, want zij kiest veel te graag zelf uit haar uitgebreide collectie. Maar vandaag is een speciale dag: broerlief heeft zijn kinderfeestje. Zijn eerste heuse kinderfeestje, omdat hij vier is geworden. En dan ook meteen een internationaal feestje. Het gestuiter is niet van de lucht. In de lucht, dat wel.

‘Je nieuwste omajurk, als je wilt’, antwoordt hij enthousiast met een vertederende zachtheid in zijn stem. En bij omajurk moet je dus niet denken aan een slonzige, vormeloze, oubollige bloemetjesjurk voor een oud omaatje in een oud-omaatjeshuis, maar aan een lichte, zonnige, zwierende, klokkende zomerjurk met vlindertjes, bloemetjes en bijtjes en andere onschuld. En dan met la bella erin, om het feest compleet te maken.

Klinkt als een ‘GO’, zou je denken. Maar, wonder boven wonder, niet vandaag voor la bella. Nee, ze komt triomfantelijk en licht uitdagend met een, ook leuk, alledaagser vlinderjurkje aanzetten. Huilend broertje in haar kielzog. Smijt zichzelf dramatisch op de bank, dat soort werk.

Intussen staat la mama de groengekleurde pasta di zucchero voor de Ninja Turtle taart uit te rollen op tafel. Hèt ideale moment natuurlijk om bij la bella en haar broer in te mogen grijpen.

‘Lieverd, zie je dat je broer verdrietig is? En dat hij iets anders wil dan jij nu doet? Nadat jij hem vroeg welke hij wil dat jij draagt, omdat hij zijn feestje heeft?’. Dubbele frons in haar voorhoofd. Noem het maar gerust de ‘onweerlook’. Nog net in staat met donkere ogen onder de frons bliksem te schieten. Armen gesloten over elkaar. Stamp op de grond ter ondersteuning. Goed opgelet bij ‘If you are angry and you know it stamp your feet’ (https://www.youtube.com/watch?v=l4WNrvVjiTw Super Simple Songs – If you are happy and you know it).

‘Als ik de omajurk aandoe en we gaan spelen, wordt hij vies of gaat hij stuk.’ Terwijl ik in mijn geheugen graaf, wanneer ikzelf met deze boude uitspraak gedreigd zou hebben, gaat er langzaam een lampje branden. Typisch geval van een spaarlampje. Een tijdje geleden had ze een heerlijk felgekleurd zomerjurkje aan naar school van een fijn Spaans merk. Want over het algemeen luidt ons devies met kleding: ‘Doe het maar lekker aan, want daar is het voor. Niet om in de kast te laten hangen en kwijlend naar te kijken.’ Althans, dat was tot dan toe het devies. Maar aan het eind van die schooldag kwam ze thuis met een grote scheur in de jurk. Toen zal ik dus zo’n uitspraak gedaan hebben als: ‘Zulke speciale jurken moeten we maar niet meer aandoen naar school of met spelen.’ Ik heb die naaigenen niet van oma geërfd, namelijk. Mmm…van die uitspraak is mijn meisje dus best geschrokken.

‘Maar meisje, doe hem nu maar gewoon aan! Als hij vies wordt , kunnen we de omajurk wassen. En zo snel gaat een jurk toch echt niet stuk met spelen? Als je naar buiten gaat en bang bent voor scheuren, kun je nog altijd een ander jurkje aandoen.’ Maar de weerstand van la bella houdt aan, wordt heviger. Mijn deegroller wacht geduldig. En mijn geduld wordt minder, zodra het gestamp en geschreeuw van la bella in kracht toeneemt. Uiteindelijk is het welletjes en stuur ik, inmiddels ook fel, haar naar haar kamer.

Als ik tot tien hebt geteld (werkt altijd goed voor kids èn mama’s), ga ik op haar kamer met haar in gesprek. ‘Maar hij zei: “Als je wilt”, zegt ze nog steeds boos ‘en ik wil dat niet.’ vervolgt ze. ‘Ik mag kiezen.’

Aha. Nu sta ik dus tussen twee willetjes van twee mensjes. Het ene willetje is boos, omdat ze niet mag doen waar zij voor gekozen heeft. Het andere willetje is verdrietig, omdat zijn zus niet doet wat hij haar vraagt. En de beleefdheidsvorm ‘Als je wilt’ moet hier dus even hoognodig uit het raam gesmeten worden. En het verdrietige willetje mag vandaag voor zijn verjaardagsfeestje de leiding nemen wat mij betreft. Dus ik zeg: ‘Hij zei wel “Als je wilt.”, maar aan zijn verdriet kun je zien dat hij dat niet bedoelt. Hij bedoelt: “Ik wil dat je deze jurk voor me aantrekt. Want die vind ik mooi.” Basta cosi.

Ze trekt de kastdeur met een stevige zwaai open om haar ongenoegen niet onopgemerkt te laten. Ik besef dat net als zij boos blijven geen oplossing biedt. Dus ik vraag haar naar de onderliggende reden van haar pittige gedrag: ‘Vind je het spannend dat je broer een feestje heeft?’. De erkenning blijkt een opening te bieden door de muur van boosheid en oneerlijkheid. ‘Ja, ik vind het spannend dat al die kindjes komen die ik niet ken en niet kan verstaan. Wat moet ik dan zeggen?’ Dikke tranen rollen over haar wangen.

Daar komt de aap uit de mouw. Ik ontspan en erken dat het ook spannend is. Maar dat broerlief of het managementteam het Italiaans of het Engels dat de kindjes spreken, voor haar kunnen vertalen. En dat er uiteindelijk maar maximaal zes kindjes komen, van wie er twee de Franstalige buurkindjes zijn. Met wie ze vanaf het moment dat we hier kwamen wonen, met handen en voeten en steenkolen Engels-Italiaans en gebarentaal al zo stoer speelt. Daarnaast maximaal twee andere kindjes van de Europese crèche, die elk wellicht een broertje of zusje en hun ouders meenemen. Ik rits haar jurk dicht.

Het kinderfeestje verloopt in al haar chaos en gezelligheid. Bij haar bed fluistert la bella me ’s avonds toe: ‘Ik ben blij dat mijn broer de omajurk voor me had uitgekozen vanochtend.’ Ontroerd door deze ontwapening verlaat ik haar kamer.

Later vertelt il papa me hoeveel complimentjes la bella heeft ontvangen van de gasten over haar omajurk. En hoe iedereen haar vroeg zo mooi te zwieren met haar jurk. De emotionele rollercoaster met i bambini is weer tot stilstand gekomen. Het leven danst weer. De taart wordt een happy turtle.