Ken je dat?

Dat je schreeuwt tegen je kind dat het niet zo zou moeten schreeuwen?

Dat je je kind vraagt om naar je te luisteren, en vervolgens niet hoort wat het zegt, omdat je met je telefoon zit te spelen? (of met je partner of...)

Dat je te vaak het woord ‘eigenlijk’ gebruikt om te verantwoorden dat je die dingen die je zou willen doen lekker niet doet?

Dat je toch nog ruikt aan je vingers, terwijl je net met een vies stinkend vaatdoekje de tafel hebt afgenomen?

Dat je je plas op blijft houden in bed, terwijl je al uren had kunnen slapen met een ontspannen lege blaas?

Dat je dingen aan je partner overlaat onder het mom van ‘Daar is hij/zij beter in’, terwijl je zelf nooit echt de moeite hebt genomen om het te proberen. Behalve dan misschien die ene mislukte keer.

Dat je je problemen buiten jezelf plaatst vooral door in de tweede persoon te praten?

Dat je wat vaker ‘ik’ in plaats van ‘je’ zou moeten lezen, te beginnen met dit stukje.

Ja, ik ook, ja.

Waarom doe ik dat, hè?