Mindfuldip

Ik had even een dipje. Het gevoel dat alles hetzelfde was. Noem het de sleur. Yep. Ben ik allergisch voor. Ik hou van uitdagingen, nieuwe mensen omarmen, nieuwe dingen zien en ontdekken. Groots en meeslepend. Dat soort werk. We zijn niet voor niks naar la bella Italia verhuisd. Leuk project voor dit managementteam.

En ik was moe. Moe van een nacht slecht slapen. Nou is het niet bepaald zo dat ik nooit een nacht slecht slaap. Zeker niet in het afgelopen tropenjaar met een nieuwe muppet. Die overigens vlak voor zijn eerste verjaardag besloot om ons ’s nachts niet meer te wekken voor een slokje. Wat wel een juichmomentje waard is. Hij wekt ons natuurlijk wel af en toe nog voor snotneuzen, gewoon een huiltje, springen en wakker zijn middenin de nacht of om te knuffelen. Terwijl die andere twee muppets onhandige vaardigheden ontwikkelen, zoals nachtmerries of ook gewoon even plassen op de wc (o, sorry, dat is op zichzelf wel handig) en daarvoor keihard deuren open en dichtdoen (dat is dan weer niet echt handig, vind ik). Pompompom...en we zijn weer wakker.

Ik was vooral ook moe van dat gevoel dat alles hetzelfde zou zijn. In mijn stoerste buien hou ik natuurlijk helemaal niet van moeheid. Moeheid is voor watjes, denk ik dan. En dan denkt Loesje vervolgens: Je moet niet alles geloven wat je denkt. 

Gelukkig las ik na een zeldzaam middagdipje een interview met professor Ellen Langer. Zij is hoogleraar psychologie en is een van de eerste mindfulnessonderzoeksters. Zij tipt dat je als je de deur uitgaat, meteen kunt proberen om vijf nieuwe dingen op te merken. Om helemaal in het hier en nu te zijn. En te zien dat alles verandert. Nou vind ik proberen zo weinig concreet, dus ik ging dat gewoon weer doen.

Ja, weer, schrijf ik, want door mijn mindfuldipje was ik het even kwijt. Maar dat is wat ik doe als ik buiten ga rennen bijvoorbeeld: nieuwe dingen om me heen zien, opsnuiven, voelen en doen. Zonnestralen laten hun licht op oneindig veel nieuw schijnen, overal. De geur van paddenstoelen en natte bladeren in het bos geven me een overduidelijk teken dat het herfst is. Als ik een uur eerder ga rennen, voel ik hier in de bergen dat het wat minder koud is dan op het vaste tijdstip. Zodra ik denk dat ik het allemaal wel al eens gezien, geroken, gevoeld en gedaan heb, ren ik het rondje andersom. Neem ik voor de variatie een andere straat om op hetzelfde punt uit te komen.

Dat laatste deed ik ook nogal met verve toen we hier net woonden. Ging ik met de auto elke keer een andere route naar de school van la bella die een half uur verderop ligt. Best leuk voor de siteseeing effecten. Dat wel. Wat heb ik prachtige, bochtige en irritant smalle Italiaanse weggetjes ontdekt! Alleen niet zo handig om snel de weg te vinden. Nu, bijna twee jaar later, kom ik steeds af en toe ergens uit, waarvan ik denk: ‘Hé, ik ben hier wel geweest, maar waar kom ik dan ook alweer uit…?’

De laatste keer dat ik la bella en de huppelaar van school heb gehaald , heb ik mezelf gedwongen om de bekende, standaard route te volgen om sneller de weg te vinden. Even niet de grootse en meeslepende ontdekkingsreiziger uithangen, maar gewoon sleurselmatig aan de slag gaan, zou je kunnen denken. Als dat al een woord is, natuurlijk. Intussen kijk ik uiteraard wel bewust om me heen, zodat ik de zon op vijf nieuwe niet eerder opgemerkte dingen kan laten schijnen. En als ik deze route dan op mijn duimpje ken, ga ik snel weer een nieuwe route oefenen. En intussen geniet ik van allemaal kleine nieuwe dingetjes verlicht door herfststralen op mijn pad.