Kinderen voor Kinderen

Met la bella en onze oudste, huppelende zoon zitten we onder een dekentje op onze bank. Op tv is via een livestream verbinding Kinderen voor Kinderen nummer 36 zichtbaar. Bij het lied ‘Waarom moet ik gaan?’ kijken ze ademloos toe en nemen elk woord stilletjes in zich op (Waarom moet ik gaan? https://www.youtube.com/watch?v=o-r13ul5mYA). Vooral in de beleving van la bella is wat een kind van de Kinderen-voor-Kinderen-cast zingt, op dat moment ook exact wat dat kind in diens leven meemaakt.

‘Waarom moet ik weg? Ik heb hier toch mijn huis?’ zingt een van de meisjes. La bella identificeert zich met het kleine zangeresje in haar stippelpakje en met paardenstaartje. Zij ‘moest’ anderhalf jaar geleden ook weg uit haar land, Nederland.

‘Waarom moesten wij ook alweer weg uit Nederland? Wij hebben daar toch ook een huis?’ vraagt ze ons.

‘Wij móésten niet weg uit Nederland,’ leg ik uit. ‘Wij kozen daar zelf voor. Papa vond hier in Italië werk. Wij vonden dat een mooie kans om tijdelijk hierheen te verhuizen met ons gezin.’

Ik wil haar uitleggen wat het verschil is tussen weg moeten uit een land vanwege onveiligheid en oorlog, en zelf kiezen voor weggaan van de vertrouwdheid van familie en vrienden om nieuwe ervaringen op te doen. In de wetenschap en het vertrouwen dat zij er ‘gewoon’ zijn. Maar het is nogal moeilijk om dat uit te leggen aan een zesjarige. Vooral ook omdat een vluchtsituatie voor mijzelf nauwelijks te bevatten is. En het geborgen gevoel van familie en vrienden is ook helemaal niet zo’n keiharde wetenschap. Laat staan dat het gewoon is. Toch doe ik een poging om dit uit te leggen.

‘Als je weg moet uit een land vanwege oorlog, kun je bijvoorbeeld jouw eigen speelgoed niet meenemen. Moet je je voorstellen: je hebt alleen je kleren die je aanhebt en een klein draagtasje met spullen. En met papa, mama en je broers ga je op weg naar een ander land.’

En het is nog maar de vraag of je met hen allemaal bij elkaar kunt en zult blijven, denk ik er somber achteraan. Want die verhalen hebben ons natuurlijk ook bereikt via het Jeugdjournaal. Maar ik ga dit niet herhalen nu.

Het is niet uit te leggen. Voor een zesjarige. En voor mij.

Het missen van familie en vrienden, zoals wij dat als gezin ervaren, wordt verzacht doordat wij in een vrij land wonen en vrij zijn hen te bezoeken of hier te ontvangen. Maar hoe is dat als je hen moet achterlaten in een door oorlog verscheurd land? Daarbij komt een portie angst en onzekerheid over de toekomst, over een plek om te wonen en een nieuwe omgeving om te verkennen, een nieuwe taal om te leren, over een plek om te werken, over een plek om je veilig te voelen en geliefd te zijn. En daar weer in te geloven. Daarin te kunnen blijven geloven. Poeh.

Datgene wat we uiteindelijk allemaal willen. Want daarin zijn we allemaal gelijk. In onze behoefte aan liefde.

Ondertussen zijn de kinderen van de bank af gesprongen en breken hun hoofdjes over de swingende danspasjes op Energie (https://www.youtube.com/watch?v=w98ublWSoUI).

Mindfuldip

Ik had even een dipje. Het gevoel dat alles hetzelfde was. Noem het de sleur. Yep. Ben ik allergisch voor. Ik hou van uitdagingen, nieuwe mensen omarmen, nieuwe dingen zien en ontdekken. Groots en meeslepend. Dat soort werk. We zijn niet voor niks naar la bella Italia verhuisd. Leuk project voor dit managementteam.

En ik was moe. Moe van een nacht slecht slapen. Nou is het niet bepaald zo dat ik nooit een nacht slecht slaap. Zeker niet in het afgelopen tropenjaar met een nieuwe muppet. Die overigens vlak voor zijn eerste verjaardag besloot om ons ’s nachts niet meer te wekken voor een slokje. Wat wel een juichmomentje waard is. Hij wekt ons natuurlijk wel af en toe nog voor snotneuzen, gewoon een huiltje, springen en wakker zijn middenin de nacht of om te knuffelen. Terwijl die andere twee muppets onhandige vaardigheden ontwikkelen, zoals nachtmerries of ook gewoon even plassen op de wc (o, sorry, dat is op zichzelf wel handig) en daarvoor keihard deuren open en dichtdoen (dat is dan weer niet echt handig, vind ik). Pompompom...en we zijn weer wakker.

Ik was vooral ook moe van dat gevoel dat alles hetzelfde zou zijn. In mijn stoerste buien hou ik natuurlijk helemaal niet van moeheid. Moeheid is voor watjes, denk ik dan. En dan denkt Loesje vervolgens: Je moet niet alles geloven wat je denkt. 

Gelukkig las ik na een zeldzaam middagdipje een interview met professor Ellen Langer. Zij is hoogleraar psychologie en is een van de eerste mindfulnessonderzoeksters. Zij tipt dat je als je de deur uitgaat, meteen kunt proberen om vijf nieuwe dingen op te merken. Om helemaal in het hier en nu te zijn. En te zien dat alles verandert. Nou vind ik proberen zo weinig concreet, dus ik ging dat gewoon weer doen.

Ja, weer, schrijf ik, want door mijn mindfuldipje was ik het even kwijt. Maar dat is wat ik doe als ik buiten ga rennen bijvoorbeeld: nieuwe dingen om me heen zien, opsnuiven, voelen en doen. Zonnestralen laten hun licht op oneindig veel nieuw schijnen, overal. De geur van paddenstoelen en natte bladeren in het bos geven me een overduidelijk teken dat het herfst is. Als ik een uur eerder ga rennen, voel ik hier in de bergen dat het wat minder koud is dan op het vaste tijdstip. Zodra ik denk dat ik het allemaal wel al eens gezien, geroken, gevoeld en gedaan heb, ren ik het rondje andersom. Neem ik voor de variatie een andere straat om op hetzelfde punt uit te komen.

Dat laatste deed ik ook nogal met verve toen we hier net woonden. Ging ik met de auto elke keer een andere route naar de school van la bella die een half uur verderop ligt. Best leuk voor de siteseeing effecten. Dat wel. Wat heb ik prachtige, bochtige en irritant smalle Italiaanse weggetjes ontdekt! Alleen niet zo handig om snel de weg te vinden. Nu, bijna twee jaar later, kom ik steeds af en toe ergens uit, waarvan ik denk: ‘Hé, ik ben hier wel geweest, maar waar kom ik dan ook alweer uit…?’

De laatste keer dat ik la bella en de huppelaar van school heb gehaald , heb ik mezelf gedwongen om de bekende, standaard route te volgen om sneller de weg te vinden. Even niet de grootse en meeslepende ontdekkingsreiziger uithangen, maar gewoon sleurselmatig aan de slag gaan, zou je kunnen denken. Als dat al een woord is, natuurlijk. Intussen kijk ik uiteraard wel bewust om me heen, zodat ik de zon op vijf nieuwe niet eerder opgemerkte dingen kan laten schijnen. En als ik deze route dan op mijn duimpje ken, ga ik snel weer een nieuwe route oefenen. En intussen geniet ik van allemaal kleine nieuwe dingetjes verlicht door herfststralen op mijn pad.