Invoegen

Vanochtend gaan jij, onze piccolino, en ik voor het eerst naar de Asilo Nido (Italiaanse kinderdagopvang) voor jouw inserimento, letterlijk: jouw invoeging op deze nieuwe plek. De afgelopen twee jaar ben je vooral bij mama thuisgebleven. En nu ga je als tweejarig manneke ‘ingevoegd’ worden tussen leeftijdsgenootjes. Samen op de fiets, bergjes op en af met de handjes aan jouw eigen stuurtje en de wind door je blonde haar om ten slotte de fiets te parkeren naast de bar, voor het huis met de speeltoestellen in de tuin, jouw Asilo Nido.

Even wennen vandaag, vandaar dat we maar een uurtje worden verwacht, en met zijn tweeën. Het is duidelijk het begin van een nieuw schooljaar met meer nieuwelingen. In een wandelwagen zit een bijna tweejarig donkerharig meisje met een speen in de mond hartgrondig te huilen. Niet maar even. Gedurende dat ene uurtje is ze maar vijf keer een momentje stil. Als cadeautje. Ook zij moet ‘invoegen’. Hoewel ik de neiging bijna niet kan onderdrukken om dit meiske uit de wagen te tillen en lekker te knuffelen, besef ik dat ik daarvoor niet hier ben. Zij hoeft zich niet aan mij te hechten, maar aan de educatrice.

Deze educatrice, de juf, trekt voor jou een mand met macchinine uit de kast. Cliché, maar voor jou als klein manneke zijn deze auto’s het meest geliefde speelgoed, dus al snel ontstaan er de karakteristieke files op de autogarage zoals ik ze thuis ook overal tegenkom. Files maken en auto’s invoegen: jouw favoriete bezigheid.

Al gauw sluiten andere kindjes zich bij jou en de juf aan. Ik zit naast je op een bankje. Dat voelt bijna onnatuurlijk, want thuis ben ik meestal ergens mee bezig, terwijl jijzelf bij mij in de buurt speelt. Een jongetje, ook nog met speen op dit vroege moment van de dag, zondert zich wat af in een hoekje. De educatrice probeert hem al snel bij het spel te betrekken. Ik denk nog: Laat hem nou!, maar als hij later om de tafel gaat ijsberen en in no time begint te pruilen, totdat er dikke tranen ontstaan als de juf even uit het zicht is, snap ik waarom ze op dit microniveau in dit micromoment al enige isolatie had willen tegengaan. Chapeau.

Als hij wat bedaard is, opent de juf een boek van Barbapapa. Ik vraag jou of je ook even mee wilt kijken in Barbapapa. Je loopt naar de deur, omdat je denkt dat jouw eigen papa eraan komt. Maar als je de juf kalm en geduldig aan het brullende meisje ziet voorlezen uit het boek over het flexibele roze wonder, kom je terug naar haar en grijnst breed. Woorden die de juf zegt, begin je al na te zeggen. Je hebt de perfecte leeftijd om de cursus Italiaans van start te laten gaan. Met jouw eigen plekje op deze nido ga je je broer en zus achterna die elk hun eigen plekje op de materna en primaria hebben. Zonder papa en mama uiteraard.

Mijn vervolgcursus Italiaans begint volgende week.  Die kan ik overdag volgen, in plaats van zoals in het afgelopen jaar ’s avonds, als jij met een goed vervolg van deze invoeging een vrolijk onderdeel van de groep zult zijn. En dan zul jij, net zoals je broer, met een niet van echte Italianen te onderscheiden Italiaanse tongval, papa en mama gaan corrigeren op hun Italiaans.

En zo zul jij steeds meer invoegen in het land waar je geboren bent.

Bakkie (mis)troost

In Italië is koffie bereiden een topsport waarbij de uitoefenende barista’s medailles verdienen voor hun prestaties. De medewerkers van het Nederlandse rode koffiemerk met de witte letters zouden daar nog heel wat van kunnen leren. Nu moeten ze zich schamen, want tijdens onze vakantie op Nederlands grondgebied zenden ze in mijn kostbare pauzetijd tijdens de prestaties van ‘onze’ Oranje Olympische Spelers hun boodschap uit. Met een trotse vertraging, zodat ik het nog beter kan zien, wordt – pijnlijk, vind ik – duidelijk gemaakt hoe hun oploscappuccinopoeder – ik herhaal: oploscappuccinopoeder – in een glazen kopje op de bodem wordt overgoten met dampend heet water. Alsof het een feest is en geen straf. Dat gelooft toch niemand? Ongepast vind ik het. Dat het bestaat is tot daaraan toe, ik maak het ook soms klaar als het echt niet anders kan – alleen niet meer van dit merk – maar daar loop je toch niet mee te koop? Je kunt hooguit volstaan met een boodschap van pakweg drie seconden, van een wit scherm met daarop in zwarte letters: Als u echt niet anders kunt, hebben wij oploscappuccinopoeder voor u. Zwart kader eromheen. Als een rouwadvertentie.

Klein grut in de grootgrutter

Wat gebeurt er als je een gezin met pakweg drie muppets bij een grootgrutter loslaat? Een gezin dat bijna drie jaar in het land van de pizza, pasta, risotto en gelato woont? Met muppets in de willekeurige leeftijden van 2, 5 en 7 jaar, die dan voor het eerst sinds een jaar weer bij die ene Nederlandse grootgrutter met die kleine winkelwagentjes komen?

Laat ik eerst iets vertellen over gisteravond, over de avond waarop ze in Nederland aankomen. Zodat je een beeld hebt. Er wordt laag culinair gesnackt met hapjes van drie soorten kroket, van kaassoufflé, bitterballen en frikadellen-speciaal, met verse goudbruingebakken frites (niet te verwarren met die gebakken en weer opnieuw opgewarmde en slap geworden aardappelstaafjes uit een gaarkeukenformaat au bain-marie bak). ‘En normaal hebben we er groenten bij, nu helemaal niks gezonds!’ roept de blonde dochter verrukt uit. Het feest is dan al begonnen. Het is vakantie in Nederland.

De volgende morgen crossen drie kleine winkelwagentjes door de winkel. Helaas steekt er boven het karretje van de kleinste muppet geen vlaggetje uit. Dus zodra hij achter een diepvriezer verdwijnt, is hij lost in space. De blondine bedenkt dat de kleine man dan maar de middelste van de kindercaravaan moet zijn, zodat het managementteam weet als het de twee vlaggetjes van de anderen ziet, dat de kleine man daartussenin moet lopen.

Nu wordt de grootgrutter geplunderd. Kinderhandjes graaien naar krentenbrood, rozijnenbrood, notenbrood en vers meergranenbrood. In samenspraak met het management belanden beschuitbollen, filet americain, een uitgebreide voorraad stroopwafels, anijshagel, vruchtenhagel en mergpijpjes in de karretjes. De zuivelkoeling wordt ook aan een grondige keuring onderworpen, waarbij allerlei soorten vla ‘goed’ gekeurd worden: chocoladevla, vlaflip, rijke vanillevla met vanillemerg. Bij elk typisch Nederlands en door ieder lid van het gezin gemist product gaat uitbundig gejuich op. Kinderkeeltjes steken elkaar vol vuur aan. De jackpot winnen is er niks bij.

Natuurlijk moet er ook geproefd worden van alle schaaltjes die klaarstaan met kaas, worst en donuts. Alsof ze er speciaal voor dit gezin zijn neergezet. Ze gaan er bijna bij zitten. Gelukkig is het nog zo vroeg dat er nog niet veel andere mensen in de winkel zijn. 

Hoewel de blondine wel live verslag uitbrengt aan een verkoopster, die erg doet herinneren aan de moeder van haar crèchevriendinnetje en klasgenootje drie jaar geleden. ‘Wij praten wel Nederlands,’ legt ze uit, ‘maar we wonen in Italië. Daarom doen we nu voor het eerst in onze vakantie hier boodschappen.’ Later laat ze nog weten dat ze de grootste pot pindakaas met stukjes noot hebben weten te bemachtigen. De verkoopster zal hen niet snel vergeten. Ze blijkt zo’n beetje alles van hen te weten.

Bij het afrekenen van al de uitpuilende karretjes komt het management er natuurlijk achter dat deze overvloed wel heel erg overvloedig is voor de komende twee weken. Gelukkig zijn er veel familie en vrienden in hun buurt die in het lekkers zullen delen. En bij wie het achterblijft, als zij weer achter de pizza, pasta, risotto en gelato plaatsnemen.