Vanochtend gaan jij, onze piccolino, en ik voor het eerst naar de Asilo Nido (Italiaanse kinderdagopvang) voor jouw inserimento, letterlijk: jouw invoeging
op deze nieuwe plek. De afgelopen twee jaar ben je vooral bij mama thuisgebleven. En nu ga je als
tweejarig manneke ‘ingevoegd’ worden tussen leeftijdsgenootjes. Samen op de
fiets, bergjes op en af met de handjes aan jouw eigen stuurtje en de wind door
je blonde haar om ten slotte de fiets te parkeren naast de bar, voor het huis
met de speeltoestellen in de tuin, jouw Asilo
Nido.
Even wennen vandaag, vandaar dat we maar een uurtje worden
verwacht, en met zijn tweeën. Het is duidelijk het begin van een nieuw
schooljaar met meer nieuwelingen. In een wandelwagen zit een bijna tweejarig
donkerharig meisje met een speen in de mond hartgrondig te huilen. Niet maar
even. Gedurende dat ene uurtje is ze maar vijf keer een momentje stil. Als
cadeautje. Ook zij moet ‘invoegen’. Hoewel ik de neiging bijna niet kan
onderdrukken om dit meiske uit de wagen te tillen en lekker te knuffelen, besef
ik dat ik daarvoor niet hier ben. Zij hoeft zich niet aan mij te hechten, maar
aan de educatrice.
Deze educatrice, de
juf, trekt voor jou een mand met macchinine
uit de kast. Cliché, maar voor jou als klein manneke zijn deze auto’s het meest
geliefde speelgoed, dus al snel ontstaan er de karakteristieke files op de
autogarage zoals ik ze thuis ook overal tegenkom. Files maken en auto’s
invoegen: jouw favoriete bezigheid.
Al gauw sluiten andere kindjes zich bij jou en de juf aan.
Ik zit naast je op een bankje. Dat voelt bijna onnatuurlijk, want thuis ben ik
meestal ergens mee bezig, terwijl jijzelf bij mij in de buurt speelt. Een
jongetje, ook nog met speen op dit vroege moment van de dag, zondert zich wat
af in een hoekje. De educatrice
probeert hem al snel bij het spel te betrekken. Ik denk nog: Laat hem nou!, maar
als hij later om de tafel gaat ijsberen en in no time begint te pruilen, totdat
er dikke tranen ontstaan als de juf even uit het zicht is, snap ik waarom ze op
dit microniveau in dit micromoment al enige isolatie had willen tegengaan.
Chapeau.
Als hij wat bedaard is, opent de juf een boek van Barbapapa.
Ik vraag jou of je ook even mee wilt kijken in Barbapapa. Je loopt naar de
deur, omdat je denkt dat jouw eigen papa eraan komt. Maar als je de juf kalm
en geduldig aan het brullende meisje ziet voorlezen uit het boek over het
flexibele roze wonder, kom je terug naar haar en grijnst breed. Woorden die de
juf zegt, begin je al na te zeggen. Je hebt de perfecte leeftijd om de cursus
Italiaans van start te laten gaan. Met jouw eigen plekje op deze nido ga je je broer en zus achterna die elk
hun eigen plekje op de materna en primaria hebben. Zonder papa en mama
uiteraard.
Mijn vervolgcursus Italiaans begint volgende week. Die kan ik overdag volgen, in plaats van zoals
in het afgelopen jaar ’s avonds, als jij met een goed vervolg van deze
invoeging een vrolijk onderdeel van de groep zult zijn. En dan zul jij, net
zoals je broer, met een niet van echte Italianen te onderscheiden Italiaanse
tongval, papa en mama gaan corrigeren op hun Italiaans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten